Παγκόσμια Ημέρα Ατόμων με Αναπηρία 3 Δεκεμβρίου

Με αφορμή την χθεσινή ημέρα θα ήθελα να μοιραστώ κάποιες σκέψεις.

Ξεκίνησα ως Ψυχολόγος, πριν κάποια χρόνια, δουλεύοντας σε Κέντρο Διημέρευσης Ατόμων με Αναπηρία (ενήλικα άτομα) και κάθε τέτοια μέρα δεν ξεχνώ τις μεγάλες χαρές που νιώθαμε στις ενίοτε μικρές μας νίκες. Στην εκάστοτε μικρή “νίκη” θα ήταν ψευδαισθητικό βέβαια να πιστεύουμε πως εμείς τα είχαμε καταφέρει. Εμείς είχαμε προσθέσει, ένα λιθαράκι μαζί με την ομάδα που πριν χρόνια εργάστηκε σκληρά στην πρώιμη παρέμβαση και τους γονείς/άτομα που φροντίζουν όπως και τα ίδια τα άτομα που δεν το έβαλαν κάτω!

Μπορούν να συμβούν όλα αυτά χωρίς φροντισμένη επιστημονική ομάδα να εργάζεται;

Η απάντηση είναι πως όχι όμως συμβαίνει σε τόσα εργασιακά πλαίσια… Για αυτό σε κάθε τέτοια παγκόσμια ημέρα σκέφτομαι πάντα τα εργαζόμενα άτομα που δεν δουλεύουν με τις καταλληλότερες συνθήκες πάντα, ούτε με τους κατάλληλους μισθούς.

Ο ανθρωπισμός που βλέπει μόνο τη μια πλευρά κι όχι την άλλην, δεν ήταν ποτέ αληθινός ανθρωπισμός…

Σταματίνα Μπαρμπαγιάννη (BA, PgD, Master’s Graduand-MSc), Ψυχολόγος, Σχεσιακή Ψυχαναλυτική Ψυχοθεραπεύτρια