Υπάρχουν στιγμές στη ζωή και στις σχέσεις που κάτι μέσα μας ρωτά «Κι εγώ;»

«Κι εγώ δεν αξίζω να με δουν; Κι εμένα δε θα με ακούσει κανείς;»

Αυτό το “what about me” δεν είναι μια παραξενιά ή μια υπερβολή.

Είναι μια ανάγκη για αναγνώριση.

Ένα παιδικό κομμάτι μέσα μας που κάποτε δεν ένιωσε ότι είχε θέση και σημασία.

Το παρατηρούμε πλέον συχνά στα social media. Κυρίως όταν κάποια εταιρία αναρτά τις τιμές και τα προϊόντα της, βλέπουμε σχόλια όπως : «γιατί βγαίνει μόνο σε χρώμα κίτρινο και δεν μου πάει» ή και «είναι πολύ ακριβό». Εκεί συναντάμε το σύνδρομο του «και εγώ;». Πλέον είναι τόσο εύκολο να σχολιάζουμε κάτι κάτω από μια ανάρτηση ή ένα βίντεο. Στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης υπάρχει πλέον το ελεύθερο να σχολιάζουμε και να μοιραζόμαστε τις σκέψεις μας ανοιχτά με άλλα άτομα ή να πουλάμε και να προμοτάρουμε την δουλειά μας. Το γεγονός λοιπόν ότι κάτι μας φαίνεται «ακριβό» ή ότι δεν μας αρέσει σίγουρα είναι σημαντικό αλλά δεν σημαίνει ότι σε κάποιο άλλο άτομο αυτό μπορεί να ταιριάζει. Και είναι πολύ εντάξει αυτό. Ο κόσμος δεν έχει γίνει τοξικός όπως πολλοί άνθρωποι εκφράζουν, είναι ότι βλέπουμε τα πράγματα μέσα από τις δικές μας ανάγκες.

Στη σχεσιακή ψυχαναλυτική ψυχοθεραπεία, αυτό το “κι εγώ” δεν αντιμετωπίζεται ως αδυναμία.

Το βλέπουμε σαν μια πρόσκληση για σχέση.

Μια ευκαιρία να αγγίξουμε εκείνο το σημείο που κάποτε πόνεσε από την αδιαφορία, τη σιωπή, τη ματαίωση.

Και μέσα από την θεραπευτική σχέση, μπορεί να γεννηθεί κάτι διαφορετικό:

μια εμπειρία όπου ο άλλος άνθρωπος μένει, ακούει, αντέχει το “κι εγώ” , χωρίς να χρειάζεται να εξαφανιστεί για να χωρέσουμε εμείς.

Στην ομαδική ψυχοθεραπεία, αυτό γίνεται ακόμη πιο έντονο.

Όταν κάποιος άλλος άνθρωπος μιλά, κι εγώ νιώθω ότι χάνω τη φωνή μου, όταν θέλω να πω κάτι αλλά συγκρατούμαι, όταν θυμώνω, ζηλεύω ή πονάω γιατί νιώθω αόρατος/ αόρατη/ αόρατο.

Εκεί, μέσα στην ομάδα, το “what about me” αποκτά σώμα.

Μπορεί να ειπωθεί δυνατά, μπροστά σε άλλους ανθρώπους.

Και να βρει απάντηση ,όχι απαραίτητα με λόγια, αλλά με παρουσία.

Αυτό που κάποτε ήταν μοναξιά, γίνεται συνάντηση.

Κι εκεί αρχίζει να γεννιέται μια νέα αίσθηση:

ότι υπάρχει χώρος και για μένα, και για σένα.

Ότι μπορώ να υπάρχω μαζί με το άλλο άτομο, όχι εναντίον του.

Και τότε το “what about me?” δεν είναι πια μια κραυγή.

Είναι μια ψιθυριστή υπενθύμιση ότι θέλω και αξίζω να είμαι μέρος της σχέσης.

Anastasia Stokou, Ψυχολόγος- Σχεσιακή Ψυχαναλυτική Ψυχοθεραπεύτρια, Ειδικευόμενη Ομαδική Ψυχοθεραπεύτρια ΙΣΟΨ, Sex Therapy Buehler Institute, Συνιδρύτρια του Κέντρου Υπηρεσιών Ψυχικής Υγείας Sirens of Relations, Επιστημονική Συνεργάτης του ΕΚΙΣΥΠ, Podcast host στο Cherry Psy Talks

#ΣΥΝΔΡΟΜΟ#καιεγω#συνεδριεσδιαζωσης#sirensofrelations#ψυχοεκπαίδευση#σχεσιακηψυχαναλυτικηψυχοθεραπεια#onlineσυνεδριες#ψυχοθεραπευτής#ΟμαδικηΨυχοθεραπεια#ψυχοθεραπευτρια#ψυχικηυγεια#whataboutme#αναγκη#ομαδα#τραυμα